GMINA STAROGARD GDAŃSKI

 

 

4 lipca 1906 roku mieszkańcy Dąbrówki byli światkami dużego pożaru. Ogień i dym widoczny był z kilku kilometrów, palił się  kościół w Bobowie. Na pomoc w gaszeniu bobowskiej świątyni licznie przybyli mieszkańcy Dąbrówki. Ich duszpasterzem w tym czasie był  ks. Szczepan Lange, który obok kościoła w Bobowie zarządzał również świątynią w Dąbrówce.

 

 

 

Prawdopodobnie wspomnienia tego  pożarów i strach przed kolejnymi, doprowadził do powstania straży ogniowej w Dąbrówce w 1908r.  Kto był głównym inicjatorem powołania, zorganizowanej jednostki strażackiej, nie sposób dzisiaj ustalić.  Z nielicznych dokumentów wiadomo, że w pierwszymi członkami straży pożarnej  w Dąbrówce, która nosiła niemiecką nazwę - FreiwillgeFeuerwehr, byli miejscowi rzemieślnicy,  ksiądz oraz  gospodarze: kowal Józef Gałkowski, kołodziej Piotr Cieciora, ks. Szczepan Lange, Ignacy Czubek, Leon Krzykowski, Józef Kitowski, sołtys Bernard Grabowski,  murarz Franciszek Kuchta, Józef Lewicki, Franciszek Prabucki, Ignacy i Izydor Delewscy oraz miejscowi Niemcy Teodor Rothkhel, Hugo Temp, Otto Frasch.  Nie  udało się ustalić, kto i jakie funkcje pełnił w organizacji, która aż do 1920 roku funkcjonowała pod pruskim zaborem.

 

Sprzęt strażacki w początkowym okresie był bardzo prymitywny, składał się z bosaków, toporów, haków, drabin i wiader. Strażacy do pożaru wzywani byli za pomocą tzw.  hup -  trąbek  sygnałowych. Trąbki takie posiadało w domu 2-3 strażaków, którzy sygnałem  wzywali druhów do pożaru. Na początku swoje  wyposażenie strażak  przechowywał u siebie w domu, na dźwięk alarmu udawał się bezpośrednio do pożaru lub na umówione miejsce.

 

Po wyzwoleniu Pomorza i likwidacji pruskich władz, straże pożarne nadal funkcjonowały na pruskich zasadach, chociaż już miały polską nazwę Straż ogniowa. Straż ogniową w tym okresie finansowali głównie rzemieślnicy, kupcy, oraz zamożniejsi gospodarze. Wiemy, że  przed  wybuchem II wojny światowej  strażacy w Dąbrówce posiadali czterokołową ssąco-tłoczącą konną sikawkę.  Gospodarze posiadający  więcej niż 2 konie zobowiązani byli w razie pożaru dostarczyć je do ciągnięcia pompy i  ewentualnego przewozu strażaków. Ówczesny sposób gaszenia pożarów oraz  wyposażenie  strażaków wymagało od nich bardzo dobrego przygotowania organizacyjnego, dobrej sprawności fizycznej. Przybywający na zbiórkę  strażacy, podczepiali konne zaprzęgi do pompy zwanej sikawka która stacjonowała przy kuźni i galopem pędzili  na miejsce pożaru. Siłą swych mięśni napędzali pompę, która podawała wodę.

 

W latach 1936-1939 komendantem Straży Pożarnej w Dąbrówce był kołodziej Paweł Cieciora. W tym okresie do straży należało 16 druhów.Oprócz gaszenia pożarów strażacy uświetniali swoją obecnością ważne uroczystości, zarówno państwowe jak i kościelne. Brać strażacka była inicjatorem wielu imprez kulturalnych i rozrywkowych. Zabawy i przedstawienia teatralne odbywały się w karczmie  Stanisława Błędzkiego, także w karczmie Niemca  Hermana Lübecka. 

 

W roku 1939 prowadzono intensywne przygotowania do zbliżającej się nieuchronnie wojny. Ćwiczenia  i szkolenia strażaków szczególnie obejmowały, zakres ratownictwa poszkodowanych w czasie nalotów. Duży nacisk kładziono na wyszkolenie przeciwgazowe. Spodziewano się bowiem, że  najeźdźca, sięgnie po broń gazową, podobnie jak to uczynił  w  czasie I wojny światowej.  Wraz z wybuchem wojny, okupanci zawiesili działalność wszystkich polskich organizacji w tym i straży pożarnej. Wielu strażaków z Dąbrówki, w sierpniu 1939 roku zostało zmobilizowanych do polskiego wojska. W czasie okupacji niektórzy z nich zostali wcieleni do niemieckiej armii – Wehrmachtu.

 

W pierwszych dniach marca 1945 roku Dąbrówka została wyzwolona przez żołnierzy 2 Frontu Białoruskiego. Wiosną 1946 roku reaktywowano straż pożarną, komendantem został wybrany 44 letni Paweł Cieciora, który tę funkcje sprawował także przed wybuchem wojny. Prezesem był Stefan Lewicki. W dniach od 4.11 do 10.11. 1946 roku po raz pierwszy po wojnie obchodzono „Tydzień  Strażacki”. W tym okresie  zorganizowano pokazy sprawności ratowniczej, przeprowadzono zbiórkę pieniędzy na  cele ochrony przeciwpożarowej oraz zorganizowano zabawę  dochodową. W tym okresie do  straży wstąpiło wielu nowych członków. Straż w Dąbrówce liczyła wówczas 12 członków.  Do połowy lat 50-tych utrzymywano obowiązek alarmowego stawiennictwa zaprzęgów konnych, które wykorzystywano do transportu sikawek, drabin oraz strażaków. W 1957 roku nowym komendantem OSP w Dąbrówce został Konrad Ossowski, za jego czasów zostaje wczynie społecznym  pobudowana  murowana remiza.

 

W 1960 roku  na komendanta  OSP - wybrano Bernarda Śliwickiego, który funkcję tą sprawował do 1968 roku.  Skarbnikiem był Aleks Gołuński. W 1966 roku dąbrowska straż dysponował  motopompą  P03, którą do pożaru transportowano przyczepa ciągniętą przez ciągnik, podobnie jak wcześniej konie dalej podstawiany przez miejscowych gospodarzy. W 1968 roku nowym komendantem OSP został Bogusław Jańca, Obowiązki prezesa pełnił  Henryk Ociesa. 

 

W 1983 roku  utworzono przy OSP - młodzieżową drużynę pożarniczą chłopców. W 1989 roku w naszym kraju dokonały się ogromne zmiany społeczno-polityczne i gospodarcze. Dotyczyły one wszystkich dziedzin życia, także OSP. Nastąpił regres w rozwoju i działalności straży pożarnej. Wielu działaczy i członków opuściło jej szeregi. Liczba członków OSP w Dąbrówka spadła do 8 osób. 

 

W 1993 roku,  w przeprowadzonych wyborach funkcję  prezesa dąbrowskich strażaków powierzono Leszkowi Grabowskiemu, a komendantem został wybrany Zygmunt Biodrowski.  W 1998 roku  OSP w Dąbrówce otrzymała wóz bojowy – Żuka A 15C , na wyposażeniu była już motopompa PO5. W latach 1999-2005 komendantem zostaje Bogusław Jańca, a prezesem nadal był Leszek Grabowski. W 2006 roku zarządu OSP w Dąbrówce wyglądał następująco: prezes Bogusław Jańca, naczelnik Andrzej Czerwiński, zastępca naczelnika Szymon Wika, sekretarz Bronisław Belczewski, skarbnik Wacław Wika. Komisja Rewizyjna: Mariusz Turaja, Bartosz Delewski i Leszek Grabowski.

 

Od 2006 roku przy dąbrowskiej OSP funkcjonuje żeńskamłodzieżowa drużyna pożarnicza i już w 2007 zajmuje 1 miejsce na szczeblu gminnym. W ostatnich latach młodzieżowe drużyny często goszczą na podium. Dąbrówka ze względu na kompleks na którym się dzisiaj znajdujemy, od wielu lat pełni role organizatora zawodów Gminnych, a w roku 2014 gościliśmy zawody powiatowe młodzieżowych drużyn pożarniczych.

 

24 maja 2008 roku odbyły się uroczyste obchody 100-lecia OSP w Dąbrówce.  Jednostce nadano sztandar.W 2010 roku jednostka wymienia Żuka na Mercedesa Vito oraz przyczepkę na sprzęt gaśniczyNatomiast w 2016 roku dąbrowscy strażacy otrzymali motopompę – Tahadsu M8/8.

W 2011 roku długoletni działacz i prezes Bogusław Jańca złożył rezygnację z pełnionych funkcji. Został honorowym prezesem OSP. Nowym prezesem został wówczas wybrany Wacław Wika, naczelnikiem – Szymon Wika, zastępcą naczelnika- Mariusz Turaja, sekretarzem- Bronisław Bleczewski, skarbnikiem – Marcin Delewski.

 

Rozwój Gminy i dotacje z ZOSP RP znacząco przyczyniły się do rozwoju  OSP w ostatnichlatach doposażono  jednostkę w sprzęt ratowniczo-gaśniczy i środki ochrony osobistej, a gęsty harmonogram szkoleń pozwala stale podnosić kwalifikacje i wdrażać nowych ratowników. Dzięki czemu spektrum naszej działalności stale się poszerza i zwiększa naszą przydatność dla systemu ochronyprzeciwpożarowej.W chwili obecnej Ochotnicza Straż Pożarna w Dąbrówce liczy 41 członków. W tym 15 ratowników i 16 członków MDP. Druhowie jak niegdyś poza udziałami w zdarzeniach biorą udział w uroczystościach kościelnych, a wraz z innymi organizacjami naszej wsi dbają o rozwój kultury. Członkowie MDP regularnie uczestniczą w obozie szkoleniowo –wypoczynkowym w Skrzyni, a od 5 lat biorą udział  marszach na orientacje Czarna Woda.